van leeg Schiphol tot miljoenen kijkers

Het vertrek van Rico Verhoeven bij Glory betekent niet het einde van de loopbaan van de kickbokser, maar wel het einde van een tijdperk. De kickboksorganisatie verliest de recordkampioen en het boegbeeld.

De mediagenieke Brabander maakte het kickboksen de afgelopen tien jaar salonfähig in Nederland – hij doorbrak het taboe dat aan de sport kleefde – en met hem groeide Glory. Een terugblik op een gouden decennium.

Verhoeven vertelde de anekdote talloze keren. In 2014 op de terugvlucht vanuit Los Angeles zit een dolgelukkige kickbokser. Verhoeven heeft zijn jongensdroom waargemaakt door kampioen in het zwaargewicht te worden.

Waar hij zijn hele leven voor heeft getraind, heeft de dan 25-jarige Verhoeven bereikt door de Roemeense kolos Daniel Ghita te verslaan. Hoog boven de Atlantische Oceaan dagdroomt Verhoeven over een heldenonthaal op Schiphol. Keer op keer neemt hij in zijn hoofd de woorden door waarmee hij de ongetwijfeld massaal toegestroomde pers wil toespreken.

Maar als Verhoeven op Schiphol de bagagehal verlaat en opgetogen de luchthaven binnenloopt, ziet hij alleen wat vrienden en familieleden. Nergens een journalist of cameraploeg te bekennen. Zijn prestatie in de Verenigde Staten is in Nederland nagenoeg onopgemerkt gebleven.

Ruim tien jaar geleden verkeerde het kickboksen in roerige tijden. De K1-bond, die grote evenementen in Japan organiseerde, is failliet gegaan. Een handvol nieuwe organisaties strijden om de opvolging, waaronder Glory waar Verhoeven vecht.

Bovendien kampt kickboksen met een slecht imago. Tot 2015 is het zelfs verboden om wedstrijden te organiseren in Nederland. Vechtsportgala’s worden beschouwd als een samenscholing van duistere figuren uit de onderwereld, die tijdens de gevechten onderling louche dealtjes sluiten. In het verleden liep een gala niet zelden uit de hand, met vechtpartijen in het publiek en rondvliegende stoelen door de zaal.

Op Schiphol beseft Verhoeven dat hij het anders moet aanpakken om beroemd te worden. Hij moet zich profileren buiten de ring. Het is een tijd waarin sociale media nog in de kinderschoenen staan.

Verhoeven werkt een hele reeks televisieprogramma’s af en geeft talloze clinics aan kinderen. Alles om zijn eigen naam te vestigen en als een ‘ideale schoonzoon’ zijn sport in een beter daglicht te zetten.

De investeringen van Verhoeven (en anderen) betalen zich uit. In december 2015 wordt in de Amsterdamse RAI het eerste Nederlandse Glory-evenement gehouden. Verhoeven verdedigt er voor de derde keer met succes zijn wereldtitel, door de Roemeen Benjamin Adegbuyi knock-out te slaan.

Maar belangrijker: het kickboksen bewijst zich aan de politiek als een sportevenement en niet als een samenscholing van criminelen. Wijlen burgemeester Eberhard van der Laan zit in de RAI op de eerste ring en spreekt van “een keerpunt voor het kickboksen”.

“Ik sta nog steeds achter het verbod van vijf jaar geleden. Maar ik sta er nu ook volledig achter dat dit nu weer kan”, aldus van der Laan tegen AT5. “Ze hebben zich de laatste vijf jaar ook echt ingespannen om te laten zien dat er vechtsport is die niet met misdaad te maken heeft.”

Een jaar later begint Verhoeven pas écht bekendheid te krijgen. Zijn gevecht met Badr Hari trekt veel belangstelling. Hari is dan net uit de cel na een veroordeling wegens een reeks geweldsmisdrijven.

De kickbokspartij wordt neergezet als een ontmoeting tussen de good guy (Verhoeven) en de bad guy (Hari). De good guy wint, doordat de bad guy geblesseerd moet opgeven. Ruim 700.000 Nederlanders zitten aan de tv gekluisterd om het gevecht te volgen.

Drie jaar later trekt de rematch een recordpubliek van 3,5 miljoen tv-kijkers. De uitkomst is hetzelfde: Verhoeven wint, omdat Hari geblesseerd raakt.

Het is wel een van de weinige gevechten waarin Verhoeven aan het wankelen wordt gebracht. Tweemaal gaat hij voor acht tellen neer. Veel van zijn andere gevechten wint hij juist soeverein. Met zijn dominante stijl controleert hij zijn tegenstander en met zijn uitmuntende fysieke kwaliteiten houdt hij dat vijf rondes lang vol.

Daarmee is ook de grootste kritiek op de Glory-kampioen genoemd. Meer dan eens zijn gevechten van Verhoeven nogal saai. Hij gaat niet voor de knock-out, maar wint meestal zonder spektakel op punten.

Boegeroep en gefluit van het publiek deren hem niet. Verhoeven gelooft in zijn succesformule, waarin hij risico’s mijdt en door een continue reeks aan trappen en klappen zijn punten binnenhaalt.

Spectaculair wordt het alleen als de tegenstander verrassend uit de hoek kan komen. Zoals Levi Rigters, die hem met een spectaculaire spinning backfist vloert. Of zoals Jamal Ben Saddik, die hem een gapende wond boven het oog bezorgt. In beide gevallen toont Verhoeven zijn strijdlust en wint de partij. “Ik sterf liever in de ring, dan dat ik verlies”, zegt hij na zijn zege op Ben Saddik.

Zijn ongekende doorzettingsvermogen, zijn risicomijdende tactiek en zijn superieure fysiek zorgen ervoor dat Verhoeven ruim elf jaar op de Glory-troon zit. Zijn heerschappij is nu ten einde. Niet door een nederlaag in de ring, maar door een vrijwillig vertrek.